کاربرد/دامنه کاربرد
حدود اتربرگ یک معیار تعریف شده برای میزان رطوبت خاک است. بر اساس این معیار سه حد برای مقدار رطوبت موجود در آب تعریف می شود، حد انقباض (SL)، حد خمیری و حد روانی. خاک های ریزدانه بر اساس مقدار آب جذب شده توسط آنها حالت های مختلفی به خود می گیرند.
در زمان وجود کانی های رسی در خاک ریزدانه، خاک را می توان با افزودن مقداری رطوبت بدون خردشدن شکل داد. این ماهیت چسبندگی در اثر احاطه شدن ذرات رس با آب جذب شده ایجاد می شود. در اوایل قرن بیستم یک دانشمند سوئدی به نام آلبرت اتربرگ روشی را برای توصیف سفتی خاک ریزدانه با میزان رطوبت متفاوت ابداع کرد و سپس توسط آرتور کاساگرانده در قالب مقاله ای در سال ۱۹۳۲ در مکانیک خاک استانداردسازی شد. خاک در میزان رطوبت بسیار پایین بیشتر شبیه جسم جامد عمل می کند. در میزان رطوبت بسیار بالا، خاک و آب شبیه یک سیال جاری می شوند. بنابراین بر اساس یک مبنای اختیاری، بسته به میزان رطوبت، رفتار خاک را می توان به 4 حالت تقسیم کرد: جامد، نیمه جامد، خمیری و روان. میزان رطوبتی که در آن خاک از حالت جامد به حالت نیمه جامد تبدیل می شود، حد جمع شدگی نام دارد. میزان رطوبتی که در آن خاک از حالت نیمه جامد به حالت خمیری تبدیل می شود، حد خمیری و از حالت خمیری به حالت روانی، حد روانی نامیده می شود. این پارامتر را حدود Atterberg نیز می نامند. حد روانی، خمیری و دامنه خمیری از پارامترهای لازم در طبقه بندی خاک های ریزدانه محسوب می شود.
